BÜYÜKLER ÇOCUKTUR
16 Ekim 2021 , Cumartesi
Bakmayın
büyüklerin öyle kelli felli göründüklerine; ağız dolusu laf ettiklerine; bir
sürü çoluk çocuk, torun tombalak sahibi olduklarına; her biri kocaman birer
çocuktur.
Çocukken
büyüklerime karşı hayranlık duyar, onlar gibi olmanın “adam olmak!” anlamına
geldiğini sanırdım.
Bir an önce
büyümek, yetişkin olmak hayalimdi.
Büyüyecek kocaman
adam olacak, her şeyin üstesinden gelecektim.
Dünya benim
etrafımda dönecekti.
Herkes bana
saygı duyacaktı.
Kocaman adamlar…
Şapkaları,
ceketleri; sakalları, boyları, postları…
Bilgileri,
görgüleri; işleri, güçleri…
Koruyup,
kollayan; her sözleri doğru olan…
Büyüdük
zaman içinde.
Kocaman adam
olduk.
Bir tuhaflık
vardı.
Kocaman adam
olmuştum ama öyle çocukluğumdaki kocaman adamlar gibi değildim.
Öyle kelli,
felli; güçlü, kudretli biri hiç değildim.
Ruhum hala çocuktu…
Bir ben
miydim?
Yaşıtlarım,
büyüklerim de benim gibiydi.
Büyüklerin;
küçük meseleleri büyüttüklerini, her şeyden alındıklarını; çözüm odaklı değil
sorun odaklı olduklarını; hoşgörüden, sabırdan çok uzak olduklarını bilfiil görmüş,
yaşamıştım.
Hayal
kırıklığıydı.
Büyüyünce
koca adam olunmuyormuş.
Büyüdükçe
insan çocuklaşıyormuş.
Gençler ve
çocuklar!
Büyüklerinize
karşı hoşgörülü olun, anlayış gösterin; sabredin, yol gösterin, yardım edin. Bilin
ki; karşınızdaki kocaman bir adam değil büyümüş bir çocuk...